دانلود تحقیق با موضوع غزوه بني قريظه،
در قالب word و در 20 صفحه، قابل ویرایش.
در قالب word و در 20 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
در ذي القعده سال پنجم
بامداد
بيست و چهارم ذي القعده بود كه رسول خدا- صلي الله عليه و آله- و مسلمانان
از پيرامون خندق به مدينه بازگشتند و اسلحه خود را نهادند، اما چون هنگام
ظهر فرا رسيد ،جبرئيل فرود آمد و به رسول خدا گفت : خدا تو را مي فرمايد كه
: بر سر «بني قريظه» رهسپار شوي ، و هم اكنون من بر سر ايشان مي روم در
قلعه هايشان زلزله مي اندازم ، رسول خدا بلال را فرمود تا: در ميان مردم
اعلام كند كه هر كس مطيع و شنواي امر خدا و رسول است بايد نماز عصر را جزدر
«بني قريظه» نخواند.
رسول
خدا «عبدالله بن ام مكتوم» را در مدينه جانشين گذاشت و با سه هزار نفر از
مسلمانان كه سي و شش اسب داشتند رهسپار شد و رايت را به دست علي –عليه
السلام- داد، و او را پيش فرستاد، هنگامي كه علي نزديك قلعه ها رسيد، گفتار
زشتي را درباره رسول خدا از ايشان شنيد وبازگشت تا در ميان راه به رسول
خدا عرضه داشت كه: خوب است نزديك اين پليدها نروي. رسول خدا گفت: چرا؟ گمان
مي كنم درباره من بدگوئي كرده اند؟ علي گفت: آري. گفت: اگر مرا مي ديدند
از آن سخنان چيزي نمي گفتند.
رسول خدا بر سر چاهي از «بني قريظه» به نام
«اني» فرود آمد و مردم بها و پيوستند و جمعي كه در اثر امتثال امر رسول
خدا كه : بايد نماز عصر را جز در «بني قريظه» نخوانند ، نماز عصرشان قضا
شده بود، نماز عصر را بعد از نماز عشا قضا كردند و به روايت ابن اسحاق
ازپدرش اسحاق بن يسار از معبدبن كعب بن مالك انصاري: مورد ملامت خدا ورسولش
واقع نشدند.
رسول خدا –صلي الله عليه و آله – از عهد شكني «بني
قريظه» خبر يافت و براي تحقق حال و اتمام حجت و روشن شدن تكليف ،«سعد بن
معاذ » سرور «اوس» «سعد بن عباده» سرور «خزرج»را فرستاد و «خوات بن جبير»
(از بني عمروبن عوف) و «عبدالله بن رواحه» (از بني حارث بن خزرج) رانيز
همراهشان ساخت، و فرمود: برويد و تحقيق كنيد كه آياآنچه از «بني قريظه» خبر
يافته ايم راست است يا دروغ؟ اگر راست بود سخن با اشاره و كنايه بگوئيد كه
من بفهمم ، اما مردم را سست نكنيد، و اگر به پيمان خود وفادار باشند،
آشكارا و در حضور مردم بگوييد.
فرستادگان رسول خدا رفتند و معلوم شد كه كار عهدشكني «بني قريظه» از آنچه
مي
گفته اند هم بالاتر است، تا آنجا كه گفتند: رسول خدا كيست؟ ما را با وي نه
پيماني است و نه قراردادي ، ونيز سخنان ناروا نسبت به رسول خدا گفتند و
كار ميان آنان و «سعدبن معاذ» كه مردي تندخو بود، به دشنام و ناسزاگوئي
رسيد.
«سعد بن عباده» گفت: از تندخوئي با ايشان در گذر كه كار ما با ايشان از دشنام دادن و تندخوئي بالاتر است …
بامداد
بيست و چهارم ذي القعده بود كه رسول خدا- صلي الله عليه و آله- و مسلمانان
از پيرامون خندق به مدينه بازگشتند و اسلحه خود را نهادند، اما چون هنگام
ظهر فرا رسيد ،جبرئيل فرود آمد و به رسول خدا گفت : خدا تو را مي فرمايد كه
: بر سر «بني قريظه» رهسپار شوي ، و هم اكنون من بر سر ايشان مي روم در
قلعه هايشان زلزله مي اندازم ، رسول خدا بلال را فرمود تا: در ميان مردم
اعلام كند كه هر كس مطيع و شنواي امر خدا و رسول است بايد نماز عصر را جزدر
«بني قريظه» نخواند.
رسول
خدا «عبدالله بن ام مكتوم» را در مدينه جانشين گذاشت و با سه هزار نفر از
مسلمانان كه سي و شش اسب داشتند رهسپار شد و رايت را به دست علي –عليه
السلام- داد، و او را پيش فرستاد، هنگامي كه علي نزديك قلعه ها رسيد، گفتار
زشتي را درباره رسول خدا از ايشان شنيد وبازگشت تا در ميان راه به رسول
خدا عرضه داشت كه: خوب است نزديك اين پليدها نروي. رسول خدا گفت: چرا؟ گمان
مي كنم درباره من بدگوئي كرده اند؟ علي گفت: آري. گفت: اگر مرا مي ديدند
از آن سخنان چيزي نمي گفتند.
رسول خدا بر سر چاهي از «بني قريظه» به نام
«اني» فرود آمد و مردم بها و پيوستند و جمعي كه در اثر امتثال امر رسول
خدا كه : بايد نماز عصر را جز در «بني قريظه» نخوانند ، نماز عصرشان قضا
شده بود، نماز عصر را بعد از نماز عشا قضا كردند و به روايت ابن اسحاق
ازپدرش اسحاق بن يسار از معبدبن كعب بن مالك انصاري: مورد ملامت خدا ورسولش
واقع نشدند.
رسول خدا –صلي الله عليه و آله – از عهد شكني «بني
قريظه» خبر يافت و براي تحقق حال و اتمام حجت و روشن شدن تكليف ،«سعد بن
معاذ » سرور «اوس» «سعد بن عباده» سرور «خزرج»را فرستاد و «خوات بن جبير»
(از بني عمروبن عوف) و «عبدالله بن رواحه» (از بني حارث بن خزرج) رانيز
همراهشان ساخت، و فرمود: برويد و تحقيق كنيد كه آياآنچه از «بني قريظه» خبر
يافته ايم راست است يا دروغ؟ اگر راست بود سخن با اشاره و كنايه بگوئيد كه
من بفهمم ، اما مردم را سست نكنيد، و اگر به پيمان خود وفادار باشند،
آشكارا و در حضور مردم بگوييد.
فرستادگان رسول خدا رفتند و معلوم شد كه كار عهدشكني «بني قريظه» از آنچه
مي
گفته اند هم بالاتر است، تا آنجا كه گفتند: رسول خدا كيست؟ ما را با وي نه
پيماني است و نه قراردادي ، ونيز سخنان ناروا نسبت به رسول خدا گفتند و
كار ميان آنان و «سعدبن معاذ» كه مردي تندخو بود، به دشنام و ناسزاگوئي
رسيد.
«سعد بن عباده» گفت: از تندخوئي با ايشان در گذر كه كار ما با ايشان از دشنام دادن و تندخوئي بالاتر است …
